Peygamberimize Efendimiz Demek Şirk midir?

Efendi kelimesi tahsilli, görgülü anlamında kullanılan Rumca bir sözcüktür. Arapçadaki karşılığı ise seyyittir. Seyyid kelimesi, Arapçada hem büyük, hem saygıdeğer, hem tahsilli, görgülü anlamlarında kullanılır. Bu bakımdan kullar için sahibimiz anlamında kullanmayı Rasulullah men etmiştir. Sığ anlayışlı selefiyeci bozuntuları ise bu inceliğe vakıf olmadan Peygamber efendimize “EFENDİMİZ DEMEK ŞİRKTİR” diyerek diğer mevzularda olduğu gibi bu konuda da Müslümanların zihnini bulandırmaya devam etmekteler…
Peygamber efendimizin, efendi kelimesi hakkındaki değişik hadislerinden misaller verlim:
Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) sahih bir hadisinde şöyle buyuruyor:
– “Sakın hristiyanların İsa (a.s.)’ı yücelttikleri gibi beni yüceltmeyiniz. Ben sadece bir kulum. Bunun için beni –Allanın kulu ve Rasûlü– diye anınız.”
(İbn Ömer’in naklettiği bu hadisi Buhari birden çok konuda tahric etmiştir. Peygamberlerle ilgili hadisler kitabı, bab: 3445) 

“Kaainatın efendisi” cümlesi, kâinatın sahibi manasında kullanılırsa o durumda kâinatın tek efendisi, sahibi Hz. Allah’tır. . Bu makamı, Allah’tan (c.c.) başkasına, peygamber olsa dahi vermek sakıncalıdır. Kainatın efendisi, onun sahibi olan yegane yartıcısıdır. 

Efendi tabiri, kainatın sahibi, yaratanı, koruyanı anlamında olduğunda Allahu Tealaya ait bir hitâbdır.
Mutarrif İbnu Abdillah, babası (radıyallahu anh)‘tan naklediyor: “Benî Amir heyetiyle Rasulullah(aleyhissalâtu vesselâm)‘ın yanına gitmiştik:
“Sen bizim efendimizsin!” diye hitab ettik.
“Efendi, Allah’tır!” buyurdular. 
Biz: “Fazilette en ileride olanımız, mertlikte en başta gelenimizsin!“ dedik. 
Bize: “Söylediğinizin hepsi bu veya buna yakın bir söz olsun. Şeytan sizi (mubalağalı medihlerde)koşturmasın!“ buyurdular.” 
(Ebu Davud, Edeb 10, (4806)

Seyyid, efendi, sahib anlamına gelmektedir. Bu bakımdan hadis, “seyyid” yani “efendi” kelimesini hakiki manada insanlara izafe etmeyi yasaklamaktadır. İnsanların alnından tutup, onları gerçek manada idare eden Allah’tır. Bu anlamda Seyyid Allah’tır.
Ancak alimler, bunun insanlara, daha hususi manada kişilere izafe edilerek kullanılmasını caiz görürler.

Rasulullah (s.a.v.) şöyle buyurmuştur :
“Ben ademoğlunun efendisiyim. Bunu söylemem övünmek değildir.” buyurmuştur. Yani: “Ben bunu övünmek için değil, Allah’ın bana verdiği nimeti anlatmak ve açıklamak için söylüyorum.” demek istemiştir. 
Nitekim Buhârî’de gelen bir rivayette;
Ömer (r.anh): “Ebu Bekr bizim efendimizdir.” demiş ve Bilal’i kastederek: “Efendimizi azad etti.”

Bir başka rivayette ,
“Beyaz elbiseler bürünmüş uzun boylu bir grub geldi ve birbiriyle konuşub şöyle dediler:
“Bu kula hayır verilmiştir, gözleri uyur fakat kalbi uyanıktır. Sonra dediler ki; “bazılarımız onun için bir misal verelim, bir kısmımız da onu açıklasın” dediler.
Bunun üzerine onlardan bazıları: “Bir seyyid / Efendi sağlam bir saray yapar, sonra da bir ziyafet vererek insanları davet eder, bu davete icabet etmeyenleri ise cezalandırır.” şeklinde bir misal getirdiler ve bazıları da onun tevilini şöyle yaptılar:
“Misaldeki Seyyid/Efendi Rabbu’l-âlemindir. Saray ise İslam’dır. Ziyafet ise cennettir. İnsanları ziyafete davet eden ise Odur (Muhammed’dir). Onun bu davetine icabet eden cennete, icabet etmeyen de cehennem gider.” derken, Peygamber (s.a.v.) uyandı ve söylenenleri işittiğini, onların bir grub melekler olduğunu söyledi..” 
(Musned, I / 399)

Rasulullah (s.a.v.) buyurdu ki:
“Kıyamet günü insanların seyidi (efendisi) benim.”
(Buharî, Enbiya, 3, Tefsiru sureti 17/5; Muslim, İman, 237, 238)

“Ben Adem’in çocuklarının efendisiyim.”
(Ebu Davud, Sunnet, 12)